Według artykułu „History of Crochet” napisanego przez Ruthie Marks.
Badania pokazują, że szydełkowanie rozwinęło się najprawdopodobniej z techniki haftowania, która była znana w starożytnych Chinach, Turcji, Indiach, Persji i Północnej Afryce. Dodarła ona do Europy w latach 1700, a jej nazwa nawiązywała do tamburynu. ( Tamborek to współczesna nazwa okrągłej ramy do haftu). W technice tej materiał był rozciągnięty na ramie, a nić trzymano pod materiałem. Igłą z haczykiem przebijano materiał, łapano nić i przeciągano ją na wierzch. Następnie igłę wbijano kawałek dalej, i wyciągano kolejną pętelkę, którą przeciągano przez pierwszą. W ten sposób właśnie powstał pierwszy łańcuszek na materiale. Szydełka do tej techniki były cienkie jak igły, dlatego też haft musiał być wykonywany bardzo cienką nitką.
Pod koniec 18w. tamburynki (tamborki) znikły, a powstała sztuka „szydełkowania w powietrzu”. Materiał nie był już potrzebny do utrzymywania splotów.
Szydełkowanie pojawiło się w Europie we wczesnych latach 1800 i stało się bardzo popularne. Riego de la Branchardiere znana była powszechnie z wielkiego talentu do tworzenia wzorów prac ręcznych. Zajęła się on przepisywanie tych wzorów na technikę szydełkową. Opublikowała wiele książek, a miliony kobiet zaczęły korzystać z jej instrukcji. Riego jest również autorką koronki Irlandzkiej.
źródło: http://www.crochet.org/?page=CrochetHistory