Cześć kochani!!!
Dzisiejszy mój wpis nie będzie tak pozytywny jak to jest zazwyczaj. Czasem w życiu dzieją się rzeczy niespodziewane, smutne, na które nie mamy wpływu i których się nie spodziewaliśmy. To co zdarzyło się w ciągu ostatnich dni jest w jakiś sposób połączone z tym przepięknym kokonkiem, który widzicie na zdjęciu…
Kokonek w kolorach złota, z błyszczącą złotą niteczką, zakupiłam dla Pani Jadzi, mojej niezwykłej sąsiadki z naprzeciwka. Pani Jadzia była wyjątkowa chyba pod każdym względem. Wysoka blondynka o wielkich oczach, bardzo zdecydowana, pewna siebie, energiczna. Zawsze elegancka. Gdy coś opowiadała, słychać Ją było dwa domy dalej, a gdy się śmiała – słyszała Ją cała ulica. Potrafiła też się kłócić i robiła to z prawdziwą pasją 🙂 byłą istnym żywiołem. Cichy, spokojny mąż był Jej idealnym dopełnieniem…
Pani Jadzia od pewnego czasu chorowała. Mało kto jednak o tym wiedział, bo zawsze uśmiechnięta machała do sąsiadów z okna, z humorem zagadywała, żartowała i głośno się śmiała… Gdy dowiedzieliśmy się, że jeździ na chemię, że jest osłabiona i zmęczona – pomagaliśmy jak mogliśmy…a ja wpadłam na pomysł zakupienia powyższego moteczka. Ponieważ Pani Jadzi często było chłodno, pomyślałam, że taka duża ciepła, ale i elegancka chusta będzie jak znalazł na jesienne dni.
Motek przyjechał, ale nie zdążyłam zrobić nawet pierwszego oczka…
Nasza mała uliczka przy której mieszkamy stała się nagle dziwnie pusta i cicha.
Serce boli.
